Na een armzalig ontbijt van rijst met een spiegeleitje en waterachtige thee ontmoeten we de andere 3 teams om weer samen in konvooi van zuid naar noord door de Karakum woestijn te rijden. We sloegen voldoende water in en tankten de auto’s vol benzine en daar gingen we dan de hitte tegemoet… Het gaf wel een gerust gevoel om met zoveel mensen/auto’s dit stuk te doorkruisen. De weg was in het begin redelijk maar naarmate we vorderden werd hij slechter met veel putten, dikke (soms wel 20cm hoog) spoorvorming en veel gehobbel. Het voordeel van in groep te rijden is dat je ziet als de auto voor je begint te hobbelen dat je best nog meer afremt… We reden +/- 260 km tot aan Derweze. Het was snikheet en heel veel wind! Een warme luchtoven is er niets tegen! Derweze is een ‘dorp’ met 2 parkeerplaatsen langs de weg waar je iets kan eten/drinken. Maar Derweze is vooral bekend om haar gaskrater, the door to hell, zoals deze genoemd wordt. We probeerden uit te zoeken waar de kraters waren en of we er met eigen vervoer naartoe konden, maar dat was niet mogelijk volgens de lokale mensen. Vervoer ernaartoe in een truck tegen betaling was wel mogelijk. Uiteindelijk wilden 3 teams het toch proberen om er met eigen vervoer rnaartoe te rijden en beslisten wij en een ander team, want we waren met 5 auto's intussen, om verder door te rijden. We waren er wel even ambetant van want eigenlijk wilden we wel graag de kraters zien…maar we namen toch de juiste beslissing achteraf gezien…na nog eens 200km door de woestijn kwamen we in iets vruchtbaarder gebied (zo’n 100km van de grens met Oezbekistan) en hebben we gekampeerd op een boerderij in een dorpje dat niet op de kaart staat. We wilden eerst aan de rivier kamperen maar een man rade ons dat af aangezien er wel eens cobra’s en tarantula’s zouden zitten…brrr…best toch wel deze raad opvolgen ;-).
Even ter zijde ...
Tijdens het kamperen komen we tot de constatatie dan mijn GSM kwijt is. We vermoeden dat hij onderweg ergens uit de tas moet zijn gevallen. Toen Nicolas probeerde naar mijn nummer te bellen nam er een dame op waarmee helemaal niet te communiceren viel. Jammer :( . Als de volgende morgen de GSM toch gewoon in mijn tas blijkt te zitten kijken we allebei even vreemd op. Opgelucht, dat wel, maar wie had Nicolas in hemelsnaam aan de lijn ???? ... Turkmenistan is watching you ?
Tijdens het kamperen komen we tot de constatatie dan mijn GSM kwijt is. We vermoeden dat hij onderweg ergens uit de tas moet zijn gevallen. Toen Nicolas probeerde naar mijn nummer te bellen nam er een dame op waarmee helemaal niet te communiceren viel. Jammer :( . Als de volgende morgen de GSM toch gewoon in mijn tas blijkt te zitten kijken we allebei even vreemd op. Opgelucht, dat wel, maar wie had Nicolas in hemelsnaam aan de lijn ???? ... Turkmenistan is watching you ?